Εισαγωγή [απο το βιβλίο Νο 2,τα υπόλοιπα χάθηκαν ]
Τον Οκτώβριο του 1977 ,μια ήδη τέλεια και ανεπτυγμένη,αλλά αδημοσίευτη εώς τότε θεωρία ,με το όνομα Μερφολογία ,αποκαλύφθηκε σ ενα ανυποψίαστο κοινό με το βιβλίο Ο Νόμος του Μέρφυ.
Απο εκείνη τη στιγμή ,εκατοντάδες Μερφολόγοι δήλωσαν την υποστήριξη τους στις βασικές αρχές της θεωρίας ,ενώ παράλληλα ένας μικρός αριθμός αναγνωστών εξέφρασε την αντίρρηση του,υποστηρίζοντας ότι ο Νόμος ερχεται σε αντίθεση με την θετική σκέψη.
Η δική μου άποψη είναι οτι η τάυτιση του Νόμου του Μέρφυ με απαισιοδοξία και παθητικότητα είναι στην καλύτερη περίπτωση κοντόφθαλμη θεώρηση,και στην χειρότερη σύμπτωμα συνειδητής παρανόησης.
Δεν είναι δυνατόν να εντάξουμε τους Μερφολόγους στα πλαίσια της απαισιοδοξίας και της αισιοδοξίας ,γιατί,παρά την αρχική εντύπωση,οι Νόμοι δεν αντιπροσωπεύουν καμία απο τις δύο έννοιες .Για να κατανοήσει κανείς τις θέσεις τους ,πρέπει να λάβει υπόψη του οτι οι προτάσεις <<κάτι πάει καλά >> και <<κάτι πάει στραβά >> αποτελούν υποκειμενικές θέσεις και όχι αντικειμενικές οντότητες .
Η ολοκληρωμένη θέση ενός Μερφολόγου εκφράζεται καλύτερα μέσω της θεμελιώδους αντίθεσης :
O αισιόδοξος πιστεύει ότι ζόυμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο .
Ο απαισιόδοξος φοβάται οτι αυτό είναι αλήθεια .
, στα επόμενα άρθρα θα παραθέσω νόμους και συνακόλουθα ,αντιθέσεις και αξιώματα , επεκτάσεις ,αρχές και πολλες θεωρίες [ καλή μας τύχη ]αν πιστέυεται οτι υπάρχει και ποιες πιθανότητες έχει να είναι με το μέρος μας ,γκουντουμ γκουντουμ.